Het meisje in de trein van Paula Hawkins
Iedere ochtend neemt Rachel dezelfde trein. Elke dag hobbelt ze over het spoor, langs een rij charmante huizen in een buitenwijk van Londen, en stopt daar altijd voor hetzelfde rode sein. Zo kijkt ze elke ochtend naar een stel dat op hun terras ontbijt. Ze heeft inmiddels het gevoel dat ze hen persoonlijk kent en noemt hen ‘Jess en Jason’. Hun leven – in Rachels ogen – is perfect. Een beetje zoals haar eigen leven dat ooit was.
Ik had hoge verwachtingen van het boek. Het eerste gedeelte van het boek had ik voornamelijk plaatsvervangende schaamte voor de hoofdpersoon. Ik kan me maar moeilijk in haar verplaatsen. Daarnaast vind ik het storende dat er geswitcht wordt in personen en tijd. Al begrijp ik dat het cruciaal is voor het verhaal om alle personen goed te leren kennen. Daarnaast verteld ze alles in ik-vorm, waardoor je goed op moet letten over welke persoon het verhaal gaat.
Pas als ik de helft van het boek gepasseerd ben, begint het mij te boeien en heb ik zin om verder te lezen. Maar echt “te pakken” krijgt het boek mij niet. Er zijn een paar nieuwsgierige/ingrijpende elementen in het boek, maar deze worden naar mijn in ziens te weinig belicht. Al met al een leuk boek om tussendoor te lezen. Maar het is geen boek wat ik anderen zou aanraden om te lezen. Al met al een beetje teleurstellend. De verwachtingen voor dit boek waren hoog, in dit geval te hoog.
